paulita

wiosne mamy i to nie tylko ta kalendarzową :) i słonko tak slicznie przygrzewa :) i buciki sobie kupiłam wczoraj sliczne, rózowe :) i swieta juz niedługo, a co za tym idzie kilka dni wolnego od wszystkiego :) i naprawde wszystko byloby w jak najlepszym porządku gdyby nie moja wspaniała rodzicielka...
no za wiele spokoju w naszym domu byc nie moze, bo przeciez tak sie nie da...
spotkałam sie wczoraj z Arkiem... głownym celem tego spotkania było pozyczenie mi ksiazki, której potrzebuje, aby zrobic referat na makroekonomie (zeby wszystko było jasne)... przy okazji troszke porozmawialismy, ale w sumie na rozmowie sie skonczyło... wyszłam z domu o 21, a zostałam dostarczona pod blok jakies 1,5 h pozniej... wysiadam z samochodu i co widze?... moja mama stoi w oknie i juz na mnie czeka... no nawet nie musialam sie domyslac, co zaraz usłysze... i nie pomylilam sie... podobno łajdaczyłam sie przez 3 lata z jednym a teraz zaczynam z drugim... rozne epitety tego typu jeszcze poleciały i nawet tak sobie mysle, ze kiedys bardzo podobne usłyszałam od tego, z którym rzekomo sie "łajdaczylam" przez 3 lata... no coz... z mojej strony to troszke inaczej wyglada... ja go kochałam.. moze zbyt naiwnie, moze niedojrzale, ale kochalam i to wiem napewno... a ze sie to skonczyło, to moze własnie taka miala byc kolej rzeczy?... niestety moja mama tego nie rozumie, nie rozumie tego, ze z kims mozna byc tyle czasu i nagle sie rozejsc... nie moze tego przebolec... i tylko zastanawiam sie czego bardziej... czy tego, ze musi sie ludziom tłumaczyc, czy tego, ze mnie to tez boli?... jednego jestem pewna... wole rozejsc sie z kims przed slubem niz zyc tak jak ona...40 lat z człowkiem, który nie kocha jej, ktorego ona rozniez nie kocha, a któremu musiała powiedziec TAK z konieczności... przeciez moj brat urodził sie 5 miesiecy po ich slubie... ale to ich sprawa, ich zycie i nic mi do tego...
fajnie by było jeszcze zeby ona myslała podobnie o moim zyciu...

a tak swoja droga ciekawe, co by mowiła jakby mnie widziała w noc z piatku na sobote... znowu zostałysmy z Gosia zaproszeone na piffko... i gdyby na jednym piffku sie skonczyło to byloby naprawde bardzo dobrze, ale ze koledzy nasi wspaniali (swoja droga było 10 chłopa i my dwie :P) postanowili opic to, ze jestem wolna :P... wyprowadziałam ich z błedu przez co znowu cieszyłam sie niesłabnącym zainteresowaniem :P... wieczor udany i kilka znaczacych rozmow przeprowadzonych... szkoda tylko, ze na trzezwo nie da sie tak pogadac... bo w sobote na zajeciach bylismy juz niestety tylko przykładnymi studentami... i pewnie nie predko wrocimy do tych rozmów... dobrze, ze to, co najwazniejsze pamietam...

jak to jest spotkac swoja niedoszła tesciową pchajac przed soba wózek? nieciekawie... szczegolnie, kiedy rozmowa kręci sie  w taki sposob jakby czas przesunąl sie dziwnym trafem o kilka lat do przodu...
- sliczne:)
- wiem (gdyby było moje powiedziałabym: wiem, bo moje)
- idziecie do drugiej babci? (jakiej drugiej? a kto jest pierwsza?)
- nie, idziemy na spacer...
- dlaczego tak sie stało?
- prosze sie pytac Migdała..
- ale on nie chce rozmawiac na Twoj temat... mowi, ze to jego zycie i jego decyzje...
- no to widocznie tak jest..
- to ty mi powiedz..!
- ale co ja moge powiedziec?
- kto zawinil?
- ja moge tylko powiedziec, ze na siłe niczego zrobic sie nie da..
- ja bym chciała zeby bylo tak jak dawniej, jak wtedy gdy byliscie razem..
- ja tez.. dowidzenia..

to dopiero teraz zauwazyła, ze jednak ja wcale taka zła nie jestem? i wcale nie chce mi sie wierzyc w to przejecie w jej głosie.. nie po tym jak buntowała go przeciwko mnie.. nie po tym jak powiedziala, ze ja przyjde, pocałuje i bedzie wszystko dobrze... takich rzeczy sie nie zapomina... tym bardziej, ze wyraznie dała mi do zrozumienia, ze wiecej mam nie przychodzic i nie przepraszac.. 
"gdybys nie byla taka ładna to dawno bym Cie zostawil"... tego tez sie nie zapomina...

***
a po TEJ znajomości pozostały mi tylko dwa rózowe tulipany zasuszone w książce Gosi, które musze przywiezc do domu i kawałek Krakowa uwieczniony na pocztówce... bylo warto, nawet dla tych kilku chwil... szkoda tylko, ze to znowu przeze mnie:(

***
i moja Gosia jest na mnie zla albo inaczej: smutno jej z mojego powodu :( odezwał sie do mnie dzisiaj Pawełek, wiec od razu do niej napisalam, bo bylam ciekawa czy do niej tez... okazalo sie, ze tylko do mnie... wiec troszke watpliwosci sie rozwiało... na niekorzysc Gosi :(... a mi sto tysiecy razy bardziej zalezy na tym zeby ona byla szczesliwa niz na tym zeby on do mnie pisal... pierwszy raz odkad sie znamy zrobiłam jej przykrość i to tak zupełnie niechcacy i nie wiem teraz jak ja przeprosic, bo sie nie chce do mnie odezwac :(.. a facetów to ja juz swoja droga nie zrozumiem nigdy.. no ja mozna wolec mezatke od slicznej, wolnej dziewczyny?... no jak? (nawet jesli małzenstwo jest fikcyjne :P )

wszystko zaczelo sie w piatek... wpadam na angielski jak zwykle z jezorem na wierzchu, zła, zmeczona i na dodatek z perspektywa zajęc do poznego wieczora.. i co widze? moja Kawusia siedzi sobie obok kolegi z roku, którym jest zywo zainteresowana od pazdziernika, a ktory nie zwracał do tej pory na nia najmneijszej uwagi i oswiadcza mi, ze wlasnie rozmawiali na moj temat... no coz... nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekac do pierwszej przerwy, aby dowiedziec sie co tu jest grane.. wychodzimy z Kawusia na korytarz, a ona cała w skowronkach oznajmia mi, ze to on do niej pierwszy sie odezwał jakby to było cos tak nadzywczajenego jak snieg w srodku lata :)... potem informatyka... kolega ów (dajmy mu na imie Pawełek) zajmuje miejsce tak niby przypadkiem obok nas... informatyka przebiega pod znakiem rozmow na wszystkie tematy związane "oczywiście" z cwiczeniem, które mamy wykonac... wieczor pozny, zajecia sie koncza, ubieramy sie powolutku, wychodzimy i kto zjawia sie obok nas? Pawełek oczyswiście :) mówi, ze wybieraja sie grupa na piffko i czy nie miałybysmy ochoty... ja myslac o sobie i swoim zmeczeniu mowie od razu, ze raczej nie (ach ten egoizm :P ), ale Kawa szybko sie zreflektowała i propozycje przyjmuje z zastrzezeniem, ze Paulinka musi isc cos zjesc i zaraz wracamy...i tak tez sie dzieje... podazamy do sklepu zebym zjadła cos na szybciaka i wracamy w umowione miejsce (Kawusia bardziej unosila sie nad ziemia niz szła)... czeka na nas Pawełek z trzema kolegami i kolezanka i juz z daleka woła ze mamy szczescie, bo juz myslał, co nam powie w sobote jak nie przyjdziemy :P...
i wszystko idzie zgodnie z planem.. Gosia szczesliwa jak mało kiedy, ja tez sie dobrze bawie, humorki dopisuja z racji spozytych procencików i wtedy pada to nieuniknione pytanie: "czy jestes mężatką?", ktorego nadwaca jest Pawełek, a adresatem ja... kopnieta pod stolikiem przez Kawe z rozbrajajacym usmiechem mówie, ze jestem... i wtedy zaczyna sie cała lawina pytań... ja wywijam sie jak tylko moge, zeby na nie nie odpowiadac i mimo, ze chce sprostowac całe nieporozumienie wynikajace z obecnosci na moim serdecznym palcu złotej obraczki, nie moge nic zrobic, bo Kawusia błagalnym spojrzeniem prosi, abym tego nie robiła... zostaje na tym, ze jestem mezatka z rocznym stazem :P... a pytanie "czy fajnie jest sie tak mlodo hajtnąć" i moja odpowiedz "zajebiście" doprowadza do tego, ze jestm atrakcją wieczoru (i to wcale nie było zamierzone)....a potem sie juz tak toczy... choc w sumie wiem, co sie dalej działo z opowiadań Gosi, bo ja pamietam tylko niektóre sceny :P...
wiem, ze wymienilismy sie nr telefonów, wiem, ze bylismy jeszcze z Pawełkeim i Mariuszem w sklepie, wiem, ze odprowadzili nas na przystanek, wiem, ze ledwo stalam na nogach, wiem, ze pisali do nas eski zanim dotarłysmy do domku, wiem, ze bardzo trudno było mi sie wydostac z tramwaju z wszystkimi tobołkami, wiem, ze uspokajałam jakiegos psa komenda "pies, cicho!" (ale to juz wiem z opowiadania Gosi :P)... w kazdym razie wieczor i noc uwazam za bardzo udana :) i co z tego, ze mowilam sobie juz kiedys, ze nigdy wiecej picia? :P
i sobota i niedziela były tez bardzo miłe... choc sobota na delikatnym kacyku :P.. i nasza grupa nas wyklnie juz do końca za to, ze nie integrujemy sie z nią tylko znowu wolimy spedzac czas z kims innym... no coz ja poradze, ze jakos tak na kazdej przerwie drogi moje, Gosi, Pawełka i całej jego paczki spotykały sie zawsze w jednym miejscu :P

i naprawde byłoby bardzo przyjemnie tylko ani ja ani Gosia nie mozemy dojsc do tego kim on jest bardziej zainteresowany.... bo to, ze kims jest to widac na pierwszy rzut oka... z reszta umowilismy sie juz na ten piątek równiez i moze nawet sobote :) :) :)

Za słaby by można go odczuć
A rośnie w siłe zabija spokój
Boję się on zabiera wszystko mi
Wszystko czym mogłam żyć
Tak dawny a tkwi gdzieś we mnie
Dławi oddech przenika moje wnetrze
Ból jest dzisiaj mym kochankiem
(...)
                                  /K. Kowalska/

coraz bardziej brakuje mi bliskości... i z przerazeniem stwierdzam, ze jego bliskosci... bo przeciez jakbym chciała to znalazłby sie ktos... ale ja nie chce nikogo innego... albo inaczej: bardzo bym chciala, ale nie potrafie... probowalam... nie da sie i koniec...
najbardziej boje sie tego, ze kazdy nastepny bedzie porownywany do niego, a on zawsze bedzie wydawal sie lepszy pod jakims wzgledem, co jednoczesnie bedzie skreslało szanse na jakakolwiek moja nowa znajomosc... a przeciez nie był ideałem, nawet rzeklabym ze do idealu bylo mu bardzo daleko, a mimo wszystko w mojej durnej łepetynie caly czas jawi sie jako ucielesnienie wszystkiego, co najlepsze..
kiedy mi to przejdzie? jak dlugo mam jeszcze czekac?

budzik dzwoni o 6:20... leze jeszcze 10 min a nastepnie wszystkie porannne czynnosci robie w expresowym tempie... prysznic, kawa, zrobienie snaiadanka do pracy, wrzucenie do torebki wszystkiego co niezbedne, zarzucenie kurtki i bieg na autbus... wpadam do niego po to aby za 10 min wysiasc i znowu biegiem.........
na całe szczescie nauczylam sie juz tak zorganizowac czas, ze potrafie miedzy zupka, zmiana pieluszki i zabawa z Maleństwem przegladnac notatki lub przeczytac cos...  tak, tego zarzucic mi nie mozna, jestem zorganizowana... ale czasami brakuje mi juz cierpliwosci.. czasami musze zostawic go samego, policzyc do 10 zeby sie uspokoic i moge spowrotem wziasc go na rece... nie wiem co sie ze  mna dzieje.. a dzieje sie tak coraz czesciej... fakt faktem, ze Maleństwo pokazuje różki i zaczyna płakac za kazdym razem, kiedy cos nie idzie po jego mysli, ale to nie znaczy, ze powinno wyprowadzac mnie to z rownowagi... i zastanawiam sie czym to jest spowodowane... czy zmeczeniem, czy zbyt mala cierpliwością, czy tez jest jakis inny powod tego?...
coraz czesciej czekam z utesknieniem na godzine 16, kiedy to planowo maja wrocic rodzice Maleństwa (a wracaja czasami nawet o 16:30 i to jest kolejny powod do mojego zdenerwowania)... potem znowu autobus i nareszcie w domku.. z takim jednak malym szczegolikiem, ze przekraczajac próg mojego mieszkania nie mam na nic sily... stos ksiazek przypomina mi o tym, ze trzeba sie czegos pouczyc, sterta prania przypomina mi, ze trzeba zaprzyjaznic sie z zelazkiem, i jeszcze pasowaloby odkurzacz odnalezc i łazienke doprowadzic do porzadku... a ja na nic nie mam sily ani czasu... a kiedy mowie sobie, ze chwilke odpoczne i zaraz za to wszystko sie wezme to mam wyrzuty sumienia, ze marnuje czas... a w piatek znowu do Krakowa i znowu 3 dni wyrwane z zyciorysu...
i w takich chwilach zastanawiam sie, po co mi to wszystko?
nikt mi nie kaze pracowac... wiec po co? po to zbym w przyszlym roku mogla zaczac drugi kierunek i znowu nie wiedziec jak sie czuje czowiek wyspany, wypoczety i majacy czas wolny.... nie wiem czy ja jestem normalna.. chyba nie do konca..

a teraz biegne do Ziomalki na ploteczki :P.. wyrzuty sumienia pojawia sie wieczorem jak wroce, jak ksiazki beda wolac "otworz mnie" a pranie "prasownaie jest bardzo przyjemne, sprobuj :P "

a tak w ogole to pije za duzo kawy, stanowczo za duzo... ale mniej ostatnio przeklinam, wiec zle nawyki jakos sie rownowaza :P